Gepubliceerd door De Standaard
https://www.standaard.be/cnt/dmf20140221_00992027
Wat? Als bedrijven iets willen doen aan stress op het werk, moeten ze zich richten tot de medewerkers die op dat vlak het verschil kunnen maken: de leidinggevenden.
‘Sluit de servers nooit af. Het is een opluchting dat ik de vrijheid heb om te werken wanneer ik dat wil.’ Zo twitterde een collega in de nasleep van de discussie rond de beslissing van BMW om de mailservers af te sluiten. BMW wil daarmee de toegenomen mentale belasting tegengaan (DS 19 februari). De intentie is goed, maar de oplossing zou weleens kwalijker kunnen zijn dan het probleem. Bij Securex voerden we dezelfde discussie twee jaar geleden. We hebben toen besloten om die maatregel niet te nemen wegens te betuttelend en in tegenspraak met de evolutie naar meer maatwerk, keuzevrijheid en flexibiliteit.
Mensen hebben flexibiliteit nodig om hun werk te doen. De toegang tot mail ontzeggen is een maatregel die de stress net kan verhogen voor de medewerkers die het meest in de gevarenzone zitten. Want daardoor blijft het werk liggen en stijgt de frustratie. Bovendien is het een illusie te denken dat er geen vluchtwegen zijn: via privémail, Twitter, Linkdin of Facebook zal het werk gewoon blijven lopen. Je kunt het gedrag van geëngageerde mensen niet veranderen via een algemeen verbod.
Daarnaast staat een collectieve benadering haaks op het individuele karakter van werk en stress. Niet iedereen lijdt onder mailstress. Niet iedereen heeft een probleem. Door medewerkers te willen beschermen en redden nemen we ook hun deel van de verantwoordelijkheid in het verhaal weg, en lossen we het probleem niet op. Een collectieve maatregel kan wel logisch lijken, psychologisch is het onzin.
Het recept om mentale belasting te beheersen is nochtans al lang bekend. Geef autonomie. Zie toe op een redelijke en regelbare werkbelasting. Leer medewerkers een zekere werkhygiëne aan en voorzie in voldoende sociale ondersteuning. Vergeet als werkgever ook niet dat mensen best veel aankunnen, binnen de juiste context. En dat is er een van individuele keuzevrijheid. Als bedrijven iets willen doen aan stress moeten ze zich richten tot de medewerkers die op dat vlak het verschil kunnen maken: de leidinggevenden (zie hiernaast).
Maar ook zij werken in een context. De directie doet er goed aan een mensbeleid uit te stippelen, waarbij duurzame inzetbaarheid centraal staat. Wanneer de druk stijgt, zijn ventielen geen overbodige luxe. Iets collectief verbieden brengt weinig zoden aan de dijk. Medewerkers de middelen bieden om beter om te gaan met werkdruk en hen zelf keuzes laten maken, helpt wel.
