Vorige donderdag had ik het genoegen om in de wereld van Sofie op radio 1 het te hebben over toxisch leiderschap.
Ik heb uitgelegd dat toxisch leiderschap ontstaat doordat er ten eerste mensen zijn met een impliciet motief / persoonlijkheidstrek is om op zeer competitieve, weinig empathische en weinig respectvolle wijze door het leven te gaan. Het gaat om de behoefte om invloed uit te oefenen, controle te hebben, te winnen, te domineren.
Maar dat ten tweede ook de context een rol speelt. Zeer competitieve, volatiele weromgevingen zullen dit gedrag induceren. En als de context het toxisch gedrag niet bestrijdt, dan wordt het versterkt. Dat kan doordat mensen het gedrag imiteren of het gewoon aanvaarden/ondergaan.
Leidinggevenden mogen best verwachtingen hebben, maar er zijn grenzen. Een leidinggevende die geen rekening houdt met de behoeften van mensen, zal al sneller de grens overtrekken.
Zelf ben ik nogal pessimistisch als het gaat om het afleren van dit gedrag. Er is namelijk vaak geen vraag of zelfinzicht bij mensen die dit soort gedrag stellen. Ze verontschuldigen zich er niet voor, maar betreuren dat anderen er slecht op reageren. “Dat was niet mijn bedoeling”, zeggen ze steevast. Het is niet uitgesloten dat iemand tot inzicht komt en zijn of haar gedrag verandert, maar we hebben toch gezien dat dat eerder niet gebeurt.
Vandaar dat het zeer belangrijk is om de selectie van leidinggevenden te verbeteren. Mensen die de neiging hebben om de grens te overschrijden te begeleiden. En ook; er moet een nul-tolerantie zijn t.o.v. dit gedrag.
De schade die deze personen berokkenen is namelijk te groot, zowel voor de slachtoffers als voor de gehele organisatie. Naast het lijden van de mensen die rechtstreeks te maken hebben met grensoverschrijdend gedrag, is er ook een erosie van het vertrouwen. Leiderschap is zo sterk als het slechtste gedrag dat men toelaat.
Original Post
First Published on Linkedin: https://www.linkedin.com/in/davidducheyne/recent-activity/shares/
